Perfect Blue (Japan 1997) - Satoshi Kon, Regisseur
en bewerking scenario) -Psychologische thriller
Het verhaal is gebaseerd op de novelle
Perfect Blue: Complete Metamorphosis (1991) van
Yoshikazu Takeuchi.
Videobijlage: Aubrey Plaza’s Adventures in Hollyweird
Het verhaal van Perfect Blue gaat over twee verhalen
Perfect Blue is een psychologische thriller over de pop- idool Mima Kirigoe. De titel verwijst naar de heldere gezonde menselijke geest met als metafoor een strakke blauwe lucht. Mima besluit om te stoppen met haar zang carrière als pop-idool van het trio Cham waar ze deel van uit maakt en deze in te ruilen voor acteerwerk. Ze gaat via haar agentschap de rol van Yoko spelen in de psychologische thriller/ tv-serie Double Bind. In die tv-serie speelt ze een psychopathische moordenaar die een gewoon meisje is en fotomodel wordt nadat haar zus Rika, een top fotomodel, wordt vermoord. Maar in haar modellenwerk ontwikkelt ze een persoonlijkheid stoornis. Die stoornis heeft Yoko gekregen nadat ze werd verkracht door een groep mannen in een nachtclub. Onder een fictief personage die ze zelf heeft gecreëerd pleegt ze moorden waar ze zelf geen bewustzijn van heeft na het plegen van de moord. Ook blijkt dat Yoko degene is geweest die haar eigen zus (Rika) heeft vermoord om haar plaats in te nemen als model (als een wisseling van Yoko’s identiteit).
Aanvankelijk is Mima onzeker en nerveus bij haar acteerwerk. Bij één van de tv-serie opnames ziet ze op een afstand een groepje collega’s smoezelen en hard lachen en ze denkt dat ze wordt uitgelachen. Dit thema van kleine onschuldige pesterijtjes zien we ook terug wanneer actrice Eri de scriptschrijver van Double Bind voor de gek houdt dat ze het verhaal helemaal niks vindt.
Ondertussen zien we de verhaallijn van Perfect Blue zelf (Mima buiten de camera’s en filmopnames om) waar eveneens mysterieuze moorden plaatsvinden en waarbij Mima wordt gestalkt door een onbekende fan en body guard Mr. Me- Mania. Zoals ook haar personage Yoko in Double Bind gestalkt wordt.
Mima wordt gevraagd in haar nieuwe werk als actrice om een verkrachtingsscène in Double Bind te spelen, iets waarbij ze zich op het eerste moment ongemakkelijk bij voelt omdat het niet bij haar persoonlijkheid past. Maar uiteindelijk stemt ze toch toe omdat ze wil groeien in haar acteerwerk. En later krijgt ze een foto shoot in een magazine dat uitmondt in een naakt foto shoot. Echter krijgt Mima van beide keuzes later een ongelooflijke spijt en raakt ze hierdoor zelfs in een psychose. ze kan haar werk als actrice (in haar personage als Yoko) en haar privé- leven niet meer van elkaar onderscheiden. Mima pleegt hierdoor een aantal moorden waardoor het door de complexiteit van Perfect Blue niet duidelijk is wie de seriemoorden uiteindelijk pleegt.
Perfect Blue laat een wirwar van realiteiten en perspectieven zien van een verhaallijn, verwikkelt in de verhaallijn van Double Bind. Als kijker wordt je voortdurend op het verkeerde been gezet en is het aanvankelijk moeilijk te volgen in welke verhaalrealiteit je op dat moment bevindt, die van Perfect Blue of Double Bind. Als kers op de taart is de film niet chronologisch gemonteerd waardoor je op gegeven moment alle tijd- en plaatsaanduiding kwijtraakt. En als tweede kers op de taart heb ik het vermoeden dat Satoshi Kon de kijker iets wil meegeven over de niveaus in het kader van de me-too movement wat hij niet hardop kan, wil of durft te zeggen.
De regisseur bespeelt de kijker zoals Mima in het verhaal op verschillende niveau’s wordt bespeeld en gemanipuleerd. Mima wordt zelfs seksueel en mentaal misbruikt. ze draait volledig door als ook nog eens blijkt die een onbekende fan een website en chatroom (Mima’s Room) heeft gemaakt en zich voordoet als Mima Kirigoe. Die persoon weet angstvallig veel details van Mima’s privé- leven zoals met welke voet ze altijd als eerste de metro uitstapt e.d. De persoon die dat doet is Rumi, de assistente op het agentschap. Rumi is zelf vroeger ook pop idool is geweest maar ze heeft haar glorie jaren en enige kilo’s later deze reeds achter de kiezijn. Maar ze is de klap van het verlies van haar vroegere succes door het ouder worden nooit te boven gekomen en heeft daardoor een alter ego gecreëerd die moorden pleegt uit wraak op haar eigen (seksueel) misbruik uit die periode. Rumi wil in het begin van de film Mima beschermen. Zo is ze er op tegen wanneer besproken wordt of Mima de verkrachtingsscène moet gaat spelen. ze wil Mima als naïef maar puur pop- idool aan het publiek blijven presenteren omdat ze haar wil behoeden van het misbruik zoals dat haar zelf is overkomen.
De film lijkt met een positieve noot te eindigen. Zo zegt Mima tegen de toeschouwer als succesvolle en mentaal gezonde actrice op het einde van de film: “Ik ben echt”. Hierbij breekt Satoshi Kon de vierde muur en laat hij haar dit niet direct tegen de toeschouwer zeggen maar via haar spiegelbeeld.
De film Perfect Blue blijft tot op het einde het mysterie behouden van realiteit, film- realiteit, hallucinaties en geacteerde hallucinaties die elkaar eindeloos blijven afwisselen. Het blijft op het eerste gezicht onduidelijk waar de film onder de oppervlakte nu uiteindelijk over gaat. Doelt Satoshi Kon met deze open einde gewoonweg op het principe: Verandering is de enige constante?
Bewust stopt de regisseur de verwijzing in het verhaal van Alice’s Adventures in Wonderland (1865) van Lewis Carroll. In de opening scène zien we een haastige kantoor medewerker al kijkend op zijn horloge in het beeld voorbijschieten. Het is een verwijzing naar het witte konijn die Alice tot in het konijnenhol volgt. Alice daalt dieper en dieper af en zo ook daalt Mima dieper en dieper af in de duisternis van haar eigen psyche. Het syndroom van Alice in Wonderland (AIWS), vernoemd naar Lewis Carroll’s Alice’s Adventures in Wonderland, is een neurologische aandoening die de menselijke waarneming beïnvloedt door desoriëntatie van de hersenen.
Interessante vraag is hoe Mima tot haar psychose gekomen is en in hoeverre de mensen in haar omgeving deze tot stand hebben gebracht. Of is het gewoonweg tot stand gekomen door haar eigen keuzes en de spijt die ze daarvan later krijgt (maar ja, hoe komt iemand eigenlijk tot een “eigen” keuze)?
In het allereerste moment van de film zien we een wit licht gevolgd door de Evil Kingburg die verslagen wordt door de Power Tron (superhelden uit een tv-serie). Dit spektakel wordt als een live show opgevoerd voor een verveeld publiek. Twee jongens rennen weg van het optreden en zeggen dat de live show in geen opzicht vinden lijken op de tv-serie en maar besluiten naar de bioscoop gaan.
Als kijker is het moeilijk te onderscheiden wat er “echt” in de film gebeurt en wat de hallucinaties van Mima zijn. Maar ook het verschil tussen wanneer ze aan het acteren is en wanneer we haar buiten de opnames zien. Je wordt continue als kijker op het verkeerde been gezet maar toch blijf je als kijker de aandacht voor het verhaal houden. Mijn theorie (de tweede kers in het verhaal) is dat Mima zo verstrikt raakt met zichzelf dat ze zich niet echt beseft dat ze zich laat gebruiken voor een seks- ritueel waarbij ze het onderwerp van de groepsseks is, iets dat door Satoshi Kon bewust onder de oppervlakte in beeld wordt gebracht. Ze wil groeien als persoon en als actrice maar moet ook acteerwerk doen waar ze eigenlijk niet volledig achter staat. Het groepsseks- ritueel (de “echte” verkrachting) wordt echter niet direct in beeld gebracht door Satoshi Kon maar na de film diverse keren bekeken te hebben is dit wat hij wil laten zien door het weg te laten en dit met de film Perfect Blue wil verbergen in de openbaarheid. Na een lang moment van twijfel en zich opsluitend in de wc laat ze zich door haar agent aan de andere kant van de wc deur met de wachtende seks deelnemers tot haar grote spijt overtuigen. Bitter wordt het als alles ook is opgenomen als pornofilm. De suggestie wordt duidelijk in een andere scène op een ander moment in de film waar de agent tegen zijn assistente Rumi zegt voor Mima dit keer een ander soort - van- filmrol in een smudgy muziekvideo voor haar te hebben geregeld. Hij moet daar ongemakkelijk bij lachen. We zien hier ook een connectie die Satoshi Kon tussen de scènes maakt om dit verband aan te geven namelijk vlak vóórdat de echte verkrachtingsscène gaat plaatsvinden zien we de agent op zijn horloge kijken als Mima tegen hem oploopt. In het begin van de scène waar de agent aan Rumi vertelt over de smudgy muziekvideo zien we hem eveneens op zijn horloge kijken. Hoe Rumi daarna door de autolichten smalend in beeld wordt gebracht spreekt boekdelen over haar eigen seksueel misbuik verleden en haar intenties voor de rest van de film door het plegen van moorden. Thuisgekomen na dit groepsseks- trauma krijgt Mima tijdens het nemen van een bad een explosieve uiting doordat ze in haar badkuip onder water haar frustratie uitschreeuwt door iedereen voor “BASTARDS…!” uit te schelden. Ondanks dit confronterende gegeven zijn de beide verkrachtingsscènes door Satoshi Kon op een meesterlijke horror manier in beeld gebracht qua beleving voor de kijker. Om dit duidelijker te kunnen zien is het een kwestie van omdraaien: De gescripte verkrachtingsscène in de nachtclub is visueel en bruut openlijk in beeld gebracht maar allemaal geacteerd. De groepsseks- rituele verkrachtingsscène is überhaupt niet in beeld gebracht maar is de echte verkrachting van Mima in de film. Ondanks dat deze laatste niet op een uiterlijke manier in de film getoond wordt zien we echter wel de innerlijke belevingswereld van Mima die ze ervaart tijdens de groepsseks- rituele verkrachting in een andere scène op een ander moment in de film. Dit is de dramatische scène waarbij Mima in haar hallucinatie zichzelf als vroegere pop- zangeres “Virtuele Mima” (haar geweten) door de gangen van de radiostudio najaagt. ze passeert hierbij een corpulente man die naar een sexy reclameposter kijkt waarvan zijn buik een erectie (fallus symbool) suggereert. Mima komt via het trappenhuis omlaag (een neerwaartse spiraal) uit op een straat in de regen. We zien een drukte van mensen met paraplu’s. Maar het lukt Mima niet om “ Virtuele Mima” te grijpen. Uiteindelijk wordt ze “doodgereden” door een vrachtauto. Alhoewel het geen fysieke dood is maar spirituele dood. Maar meer over deze “dood” verderop in dit artikel. Oftewel: In haar donkerste moment (verkrachting) wordt ze geconfronteerd met haar geweten en probeert ze terug te grijpen naar zichzelf zoals ze vroeger was, onwetend en naïef als pop-zangeres. Maar daar slaagt ze niet in en haar frustratie daarvan hadden we al eerder gezien met de schreeuw in de badkuipscène. Mix de verbeelding van de innerlijke belevingswereld met de uiterlijk brute verkrachtingsscène in de nachtclub en je ervaart als kijker een waar horror moment.
Op ultieme manier wordt de kijker weer op het verkeerde been gezet in Perfect Blue bij de scène waarin we Yoko in Double Bind zien als verdachte in een politie verhoorkamer. Dr.Touko ondervraagt haar en Yoko waant zich door haar dissociatieve identiteit stoornis (DIS) dat ze daadwerkelijk haar zus Rika is (“ja, ik ben model”), een top fotomodel die Yoko heeft vermoord maar daar geen herinnering aan heeft. En Yoko waant zich nu als een fotomodel. Maar dan zien we de scène teruggespoeld worden door de producers van Double Bind en begint deze opnieuw alleen met een andere tekst. Hier zegt Dr. Touko dat Yoko denkt door haar dissociatieve identiteit stoornis dat ze de jonge en opkomende actrice Mima Kirigoe is en dat originele Yoko niet meer bestaat. Yoko antwoord dan: ”ja, ik ben een actrice”.
Thema van Double Bind is: “Hoe kan een illusie al die moorden plegen? Antwoord van Dr. Touko: “Als de illusie van een moordenaar bezit van de persoon gaat nemen”. Oftewel door Possession (Bezetenheid door iets of iemand anders).
Juist, beste kijkers van Perfect Blue. Double Bind is dus een tv-serie over een gewoon meisje dat fotomodel wordt maar als model ook gaat acteren en we haar zien in de film tijdens de filmopnames van Double Bind. Oftewel: Perfect Blue is een film dat gaat over de opname van een tv- serie Double Bind die gaat over het opnemen van de film Perfect Blue. De twee verhalen zijn in feite een elkaars spiegelbeeld. Denk hierbij aan de uitspraak van Tswang- Tse (ca. 369 v.Chr.-286 v.Chr.): Vannacht droomde ik dat ik een vlinder was. Maar toen ik wakker werd wist ik niet of ik een mens ben die droomt dat hij een vlinder is of een vlinder die droomt dat hij een mens is.
Teruggrijpend naar het begin van de film zien we Mima’s agent met bandages om zijn handen die hij heeft gekregen door een ontploft fanmail pakket die eigenlijk voor Mima bedoeld was maar per abuis in zijn handen ontplofte. Een bewuste doorloopfout in de film met de bandages geeft aan dat de bandages een verwijzing zijn naar stigmata (de wonden van Jezus) oftewel opoffering. En ook in een andere scène in de film wordt opoffering uitgebeeld door de bebloede handen van Mima die in haar psychose haar thee kopje kapot drukt. Onduidelijk voor Mima is of het bloed wel echt is. Aangezien een vallend druppel bloed van haar hand in een ander theekopje oplost in de thee en geen sporen achterlaat, zien we als kijker dat het bloed een illusie is. Ook hier gaat het zowel om een spirituele weergave als om een hallucinatie van een bloeding en niet van een fysieke bloeding. Op de achtergrond in het kantoor zien we ook de psycho thriller filmposters hangen van Double Bind met een bebloede dolk in de vorm van een crucifix. Een zeldzaam fenomeen bij diep religieuze mensen is dat ze spontaan beginnen te bloeden vanuit hun handen (Stigmata) door hun diepe overtuiging van hun geloof. Het lijkt er op dat hun illusie dan echt wordt middels de kracht van de psyche of gedachte. Het echt worden van een illusie is het grote angstbeeld van Mima in het verhaal. Één van de thema's in de film is: Hoe kan een Illusie realiteit worden? In de film wordt door dr. Touko geantwoord dat het door “Possession” plaatsvindt [metamorfose naar een andere identiteit]. In het verhaal wordt de “Possession” geactiveerd wanneer Mima filmlichten ziet. De filmlichten en zijn een terugkerend motief in Perfect Blue.
Om Mima te overtuigen om de rol van de verkrachtingsscène (geacteerd) in de nachtclub voor Double Bind aan te nemen gebruikt haar agent als voorbeeld actrice Jody Foster in haar rol van de film The Accused maar noemt haar “Jody what’s - her- name” (overtuigen in de zin van: ze heeft als actrice óók zo’n soort scène gespeeld voor een film). In de film The Accused (1988) speelt actrice Jody Foster het slachtoffer van een groepsverkrachting achter in een bar waar niemand ingreep maar omstanders mee begonnen te doen. Het verhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis. In het kader van deze analyse van realiteit en film- realiteit moet ook genoemd worden dat Jody Foster zelf lange tijd slachtoffer is geweest van een stalker. Het is duidelijk dat de schrijver Yoshikazu Takeuchi dit gegeven heeft gebruikt als onderdeel voor zijn novelle Perfect Blue: Complete Metamorphosis.
Ondanks dat assistente Rumi het geen goed idee vind dat Mima een dergelijke heftige scène moet spelen, gaat Mima tot genoegen van haar agent er toch mee akkoord. En de opnames worden een succes en vallen goed bij de tv producers. Mima’s populariteit begint te groeien en ze krijgt een interview en foto shoot in een magazine. Ze begint zich te ontpoppen van naïef meisje tot een jonge vrouw. Tijdens de shoot begint Mima langzaamaan zelfverzekerder te worden en gaat in op de subtiele aanwijzingen van de fotograaf om steeds meer kledingstukken uit te trekken. Uiteindelijk resulterend in een naakt foto shoot.
Haar omgeving reageert geschokt op de foto' s in de magazine van deze aanvankelijke behoudende jonge vrouw die zich ongegeneerd aan de buitenwereld toont. Diep van binnen worstelt Mima met zichzelf omdat ze weet dat ze zichzelf te goedkoop en vunzig neerzet naar het publiek toe en krijgt hierdoor last van haar geweten. De vraag die je als kijker stelt, is hoever moet je gaan om jezelf bloot te geven voor de kunsten om je boodschap, ideaal of eigen identiteit naar buiten te brengen. Jody Foster heeft met The Accused het één en ander aan de kaak kunnen stellen, lijkt mij over vrouwen die slachtoffer van verkrachting zijn geweest. Je zou kunnen zeggen dat Foster zichzelf heeft “opgeofferd” om een moeilijke rol te spelen om slachtoffers van verkrachting op deze manier een stem te geven. Echter, heeft Mima naar mijn idee geen gewetensbezwaren bij zichzelf over de verkrachtingsscène in de nachtclub maar om het feit dat ze zich heeft laten overtuigen (of misleiden) voor een groepsseks- ritueel als pornofilm vermomd als een smudgy muziekvideo (de tweede kers van Satoshi Kon).
In de film Perfect Blue is het Rumi die de moorden pleegt op haar baas (de agent van Mima) en op de stalker Mr. Me- Mania omdat deze laatste heeft gefaald Mima te vermoorden met de truck. We zien Mima verkleed als pizzaberzorger de moord op de fotograaf plegen die ook de opname heeft gemaakt van de pornofilm vandaar de rood- groen- blauwe kleuren (het kleurenpalet van een tv scherm) die in beeld komen van de beamer gemixt met de naaktfoto’s als verwijzing hiernaar. In de opvolgende scène na die moord wordt Mima zwetend wakker en kijkt naar haar eigen handen. Dan krijgt ze een telefoontje met het slechte nieuws van de moord op de fotograaf maar ze kan zich niet herinneren dat ze de dader is. Ze schrikt zich wezenloos als ze de bebloede kleren vindt van de pizza boy in haar kast. Voor haar deur staat de dringende pers en zien we filmlamplichten over haar gezicht bewegen.
Rumi heeft eveneens een stoornis ontwikkeld over haar vergane tijd als pop- idool en ze is degene is die de berichten post op de website Mima’s Room. Op deze website doet ze zich bedrieglijk voor als Mima. Rumi slaat op haar beurt volledig door en heeft haar eigen woning volledig ingericht zoals de oude kamer van Mima toen ze nog popzangeres was van Cham. Om zo haar identiteit over te nemen omdat ze vindt dat Mima het niet waard is om pop idool te zijn om haar vunzig gedrag. Ook Rumi heeft in haar eigen pop- idool tijd het seksueel misbruik meegemaakt en probeert daar in haar stoornis mee in het reine te komen door de identiteit van Mima over te nemen als jong en onaangeraakt pop- idool. Haar eigen seksueel misbruik verleden is de reden dat ze in tranen uitbarst tijdens de opname van de geacteerde verkrachtingsscène van Mima in de nachtclub. En later in de
eindscène zien we Rumi verkleed als pop-idool een fellatio handgebaar maken bij het geïmiteerd zingen door een denkbeeldige microfoon. Ze zegt daarbij: “Een pop-idool MOET nu eenmaal zingen” wat betekent dat je als pop- idool nu eenmaal seks handelingen moet doen als opoffering (als seks- slaaf onder Mind Control) en om je carrière te behouden.
Wanneer Mima in de eindscène Rumi nog net op tijd weet te redden door haar weg te duwen voor een rijdende vrachtwagen belandt Rumi in het hospitaal als mentaal patiënt. In de eindscène zien we een dokter vertellen aan Mima die Rumi een bezoek met bloemen komt brengen dat de patiënt soms een terugval heeft in haar Personage Rumi. En vanaf hier krijgt het totale verhaal een draai van 180 graden! Het belangrijkste van de hele film! Rumi is dus een personage die door een actrice (de naam van die actrice naam komt wordt niet genoemd in de gehele film) wordt vertolkt maar in haar acteerwerk is doorgeslagen vanwege satanisch ritueel misbuik (trauma door verkrachting) en door een identiteitsstoornis. Wij als kijker hebben als die tijd gedacht dat Perfect Blue het hoofdverhaal was en Double Bind het subverhaal. Het is echter andersom! De verhaallijnen onderscheiden zich van elkaar door kleur: Double Bind wordt een lichtere/ bleke kleur (overbelichting) in beeld gebracht t.o.v. de donkere en warmere tinten van Perfect Blue door Satoshi Kon zo onderscheidend in beeld gebracht als onderdeel van de tweede kers. Beiden verhaallijnen zijn door elkaar geweven. Yoko is dus een getraumatiseerde jonge vrouw werkzaam als actrice die de rol speelt van Mima Kirigoe die van pop- idool naar actrice gaat veranderen. Mima ondergaat in dat verhaal (= de subfilm Perfect Blue) een trauma wat uitmuntend door Yoko vertolkt wordt aangezien ze in haar acteerprestaties gebruik maakt van de belevenis van haar eigen trauma door verkrachting. Daarom is Yoko zo succesvol in haar acteerwerk maar begint ze in haar privé- leven haar grip op de realiteit te verliezen en krijgt ze last van paranoïde verschijnselen net zoals haar personage Mima Kirigoe ook in het filmscript paranoïde verschijnselen ervaart. Dit laatste omdat de hoofdfilm en subfilm kopieën van elkaar zijn als in een spiegelbeeld.
En nu begrijpen we alles. De reden dat Mima halverwege de film niet kwam te overlijden op de snelweg met de truck is omdat het geacteerd is oftewel een sterfscène op film (namelijk de subfilm Perfect Blue). Doordat je als kijker aanvankelijk niet in de gaten hebt dat Perfect Blue de subfilm is, raak je compleet gedesoriënteerd. Raakt Yoko in een psychose omdat ze denkt gestalkt te worden omdat dat ook met haar personage Mima gebeurt? Of raakt Mima in een psychose door gestalkt te worden maar wat niks meer is dan haar Perfect Blue filmscript (een illusie) dat een kopie is van de hoofd film Double Bind (denk aan de vlinder van Tswang- tse!). Dat we actrice Yoko in haar rol van Mima zo realistisch geacteerd en succesvol horrorangsten zien uitslaan, komt omdat ze in haar privé- leven geen onderscheidt weet te maken tussen haar eigen realiteit en film- realiteit. En hier hebben we dan te maken wat “Possession” genoemd wordt. Haar karakter Mima neemt bezit van Yoko. En daarom is de scène waar Mima door de truck wordt “doodgereden” tegelijkertijd de spirituele dood van Yoko. We zien Yoko dan ook zeer verbaasd kijken bij het geapplaudisseer voor haar bij de slotscène ter afsluiting van de opnames voor Double Bind. Ze heeft geen benul van hoe of wat en ze is zichzelf niet meer!
Wanneer we Mima verkleed als pizzabezorger de fotograaf zien vermoorden, sterft hij dus een geacteerde dood in de filmrealiteit van de subfilm Perfect Blue. Alles wat Mima meemaakt in de subfilm Perfect Blue heeft Yoko echt meegemaakt in haar privé- leven van Double Bind! En zo ook heeft Yoko haar zus de top model (Rika) vermoord onder invloed van Possession. En zo ook vergist Yoko zich door haar collega actrice Eri per ongeluk op de gang aan te spreken als Dr. Touko, het personage van Eri in Double Bind. Alles wat Yoko meemaakt zien we terug in het filmscript van Mima als ware het een spiegelbeeld. We zien Mima bij het opnemen van een scène flauwvallen bij het lijk (= geacteerd). In een latere scène zien we Yoko tijdens het gesprek op de gang met de producers ook flauwvallen (= echt).
De stalker Mr. Me- Mania die werkzaam is als bodyguard lijkt op het eerste gezicht de bad guy maar is ook de beschermer van Mima in de hoofdfilm Double Bind. Het is Mr. Me- Mania die het krantenartikeltje over het geweldsdelict van één van de raddraaiers tijdens het optreden voor Mima heeft opgehangen in de lift en is ook de pleger van het geweldsdelict. Waarmee hij haar wil zeggen dat ze van hem geen last meer zal hebben of bang hoeft te zijn. Ook zien we Mr. Me- Mania alle tijdschriften met de naaktfoto’ s van Mima uit de handen grissen van de potentiële kopers om alle tijdschriften op te kopen uit bescherming voor haar! Dit doet hij nadat hij andere fans in de tijdschriftenwinkel hoort praten over de weinige screen- time die Mima heeft gekregen die week en één van hen roept: “ Kan iemand Mima komen redden, a.u.b.?“ .Waarop Mr. Me- Mania begint te glimlachen. Later wordt Mr. Me- Mania bedrogen en gemanipuleerd door Rumi als Virtuele Mima via een e- mail en ze wil dat hij op “de bedrieger Mima” een aanslag gaat plegen. En zo zien we Mr. Me- Mania in de truck tijdens een opname van de subfilm Perfect Blue een moordaanslag plegen. Echter, mislukt deze aanslag. Dat zijn rol tussen gevaarlijke stalker en beschermengel als onschuldige fan onduidelijk door Satoshi Kon in beeld wordt gebracht maakt het mede tot een desoriënterend horror verhaal. In de scène waar Mima aan het einde op gewelddadige wijze wordt belaagd door Mr. Me- Mania zien we als kijker dat het haar hallucinatie is. De objecten die ze naar hem toe smijt zien we als een hologram door zijn lichaam verdwijnen. Mima in haar waanzin denkt dat ze door hem verkracht wordt. Echter is hij daar dus nooit fysiek aanwezig geweest. Wanneer Mima hem met de hamer heeft neergeslagen zien we geen bloed bij zijn hoofd en horen we na de cut! van de regisseur de gehele filmcrew voor haar applaudisseren. Echter kijken we dan nog steeds naar de hallucinatie van Mima (ze hallucineert de applaudisserende crew- leden). We zien Mr. Me- Mania alleen slechte dingen zien doen in zijn body guard uniform. Oftewel in zijn geacteerde rol als Stalker in de subfilm Perfect Blue. Maar in zijn dagelijks leven draagt hij zijn gewone kleding en wil hij Mima beschermen. In de scène waar Rumi hem per e- mail manipuleert voor de moordaanslag doet ze een beroep op hem in zijn dagelijkse kleding en niet in zijn uniform. Rumi vertelt op het einde van de film dat ze Mr. Me- Mania heeft vermoord omdat hij haar “een beetje heeft gefaald” bij het plegen van de aanslag met de truck. Ze wil Mima dood hebben omdat ze niet waardig is door haar vunzig gedrag om pop- idool te zijn en ze haar plaats wil innemen. En ze heeft haar baas, de agent van Mima, vermoord omwille van de acteerwerkzaamheden die hij aanbrengt in Smudgy Music Video’s waaraan Rumi vroeger ook aan deel heeft moeten nemen (seks video’s).
Om deze complexiteit als kijker te snappen kun je het principe van een doorgaande neerwaartse spiraal hanteren: alles draait 180 graden heen, om vervolgens weer 180 graden terug te draaien. En dit blijft zich herhalen. Niet 180 graden terug naar het beginpunt maar steeds naar een nieuwe duistere realiteit die een niveau dieper ligt. En zo zien we ook de synchroniciteit van de twee verhaallijnen. Alles wat Yoko overkomt in haar privé- leven (hoofdfilm Double Bind) wordt als het ware door een scriptschrijver van Perfect Blue (de subfilm) als een gespiegelde kopie één op één overgenomen.
Het 180 graden principe verklaart ook het einde van de film wanneer Mima in haar spiegelbeeld tegen de kijker zegt dat ze echt is. Oftewel: door Yoko’s Possession van haar karakter Mima is ze nu volledig Mima Kirigoe geworden, de succesvolle actrice. Haar geest is volledig Perfect Blue geworden door een complete metamorfose en ze bestaat totaal als haar personage Mima met een heldere overtuigde geest. Yoko’s echte leven is omgeruild voor een door iemand anders gecreëerde fictief personage en dat maakt haar een slachtoffer van MK Ultra- programmering (de tweede kers van Satoshi Kon). Eveneens heeft ze geen herinneringen aan de metamorfose of wie ze vroeger was. Haar leven is nu in handen van iemand anders en de originele Yoko bestaat niet meer. Meer over deze MK Ultra programmering komt later aan bod in dit artikel en aan de hand van de videobijlage over Hollywood actrice Aubrey Plaza.
Yoko en Mima die in de gehele film een twee- éénheid vormden, zijn door de complete metamorfose een één- eenheid geworden namelijk de succesvolle actrice Mima Kirigoe. In de slotscène zien we Mima bij het bezoek aan Rumi in het ziekenhuis op afstand staan en heeft Satoshi Kon haar gezicht getekend als een vreemd Clowns masker* met een gigantische glimlach op haar gezicht wat er nogal demonisch uitziet. En in het opvolgende shot zien we haar gezicht met een iets te grote zonnebril op en zonder schaduw onder de neus wat er ook als een masker uitziet. Dan zegt de dokter tegen haar: “Soms valt ze terug in haar “Rumi personage”. Mima antwoord: “Ik weet dat ik HAAR nooit meer terug zal zien”. Mima bedoelt hier haar eigen personage Yoko die ze NOOIT meer terug zal zien. Dan vervolgt ze: ” Maar dankzij haar ben ik wie ik ben vandaag de dag”… Namelijk de succesvolle actrice Mima Kirigoe. Haar ziel (van Yoko) is aan de Duivel verkocht !** Of beter gezegd: Haar brein is gehackt! En dit is wat Satoshi Kon als tweede kers aan het publiek wil vertellen omtrent het bestaan van satanische occulte broederschappen die werkzaam zijn binnen die industrie. En daarom zien we ook de Evil Kingburg aan het begin van de film die schijnbaar wordt verslagen door Power Tron maar in werkelijkheid zijn slag heeft geslagen.
*Het engelse woord Clown komt van het woord Clone (Kloon) oftewel iemand die een ander nadoet. Een Clown laat met zijn gekkigheid/ dommigheid iedereen lachen omdat het publiek zichzelf “gespiegeld” ziet of herkent in zijn gedrag.
** Persoonlijk geloof ik niet dat er zoiets bestaat als het verkopen van je ziel aan de Duivel. Maar ik hanteer de terminologie vanwege deze uitspraak van bepaalde Hollywood sterren en artiesten vandaag de dag waaronder Aubrey Plaza (zie videobijlage). Naar mijn idee zijn ze er zelf van overtuigd dat ze dit hebben gedaan. Ik geloof wél dat er mensen bestaan die andere personen kunnen overtuigen dat ze hun ziel hebben verkocht of in staat zijn om andere daartoe te misleiden. Satanische Cultus kunnen weliswaar flinke schade aanrichten maar zijn in essentie waardeloze cultus omdat het losstaat van Waarheid en gefundeerd is op illusie, desoriëntatie en manipulatie, oftewel de Niet- Waarheid.
Dit is op een subliminale wijze neergezet door Satoshi Kon en betekent ook dat Mima in de slotscène onder Mind Control staat van iets of iemand. Rumi in haar verleden als oud pop- idool heeft de complete metamorfose reeds ondergaan en ís al een éénheid met haar oude karakter. Daarom heeft ze geen privé- personage in Double Bind zoals Yoko/ Mima en Mr. Me Mania dat wel hebben. Maar door Rumi’s eigen MK Ultra programmering (Possession) is ze waanzinnig geworden (spijt/ verlangen naar haar verleden) doordat ze de originele Rumi nooit meer terug heeft kunnen vinden. Dat ze door MK Ultra door meerdere identiteiten wordt bezeten, wordt duidelijk wanneer we haar in de vechtscène zien met Mima en doorboord wordt door een stuk glas. Ze ziet zichzelf dan meerdere keren weerspiegeld in de stukken gebroken glas (meerdere persoonlijkheden). Mima duwt Rumi nog net voor de truck weg waarna de chauffeur en zijn bijrijder aan komen rennen en hen gewond zien liggen. Één van hen roept: “ Bel de politie… nee, bel een ambulance!” Hier wordt bedoeld met “Bel de politie…”, het feit dat MK Ultra programmering gewoonweg een criminele handeling is. Mima overwint Rumi/ Virtuele Mima in het gevecht en dat betekent dat Mima haar gewetensbezwaren (Virtuele Mima) heeft overwonnen maar dus in de negatieve zin van het woord. Ze heeft zich hier volledig opgeofferd. En dan verschijnt de opkomende zon aan een heldere blauwe hemel. Perfect Blue. En dan is de metamorfose compleet!
(oef… Bent u daar nog?)
Dat Perfect Blue de subfilm is, blijkt o.a. uit het feit dat de bombrief precies op de seconde af ontploft op het moment dat de regisseur aftelt naar het begin van de “who are you?” scène van Mima. Dit is het begin van een opname take van de subfilm Perfect Blue. Het bloed sijpelt van de handen door de dreigbrief met de tekst: “volgende keer is het echt”. Het doorsijpelen van het bloed in het theekopje in een latere scène met Mima laat echter geen sporen na. Dit betekent dat de scène een geacteerde hallucinatie is in de subfilm Perfect Blue. Mima zegt immers: “Ik weet niet of dit bloed echt is of niet”. Ook weet ze niet of ze nu doodgereden is door de truck en nu in een droom leeft of dat de truck een hallucinatie was. Aangezien het karakter Mima een persoon is die hallucinaties heeft in haar rol van het personage in de subfilm Perfect Blue gaat het hier om een geacteerde hallucinatie. Maar als kijker denken wij naar de hoofdfilm te kijken en snappen niet duidelijk wat er gaande is.
Zo worden ook nog enkele ander kleine details duidelijk: Een aantal omstanders bij het kijken van de filmopname van “Mima Kirigoe” herkennen haar niet omdat Yoko pas met acteerwerk begonnen is en nog onbekend is bij het publiek.
Dr. Touko uit Double Bind vermoedt dat de dader de moorden pleegt om zichzelf te transformeren tot een vrouw (metamorfose) omdat hij de huid van zijn slachtoffers afpelt. Ze zegt: “Hij doet dit om te veranderen in een vrouw of…”. En dan: Cut, einde scène. Wat na de “of” komt, wordt niet bekend maar kan nu ingevuld worden als: …in een MK Ultra Mind Control slaaf (verwijzing naar de tweede kers van Satoshi Kon). De transformatie naar een vrouw komt overeen met het thema in de thriller/ horror film Silence of the Lambs (1991) met Jody Foster. In dit verhaal ontvoerd en vermoord serie- moordenaar Buffalo Bill vrouwen om van hun huid een jurk te maken omdat hij een vrouw wil worden. Ook hier zien we een verwijzing naar de wond (stigmata) van Christus op het lichaam van Buffalo Bill getatoeëerd. Slachtoffers van MK Ultra satanisch seksueel misbruik worden overtuigd door een handler om zichzelf op te offeren aan een duivelse entiteit. Zoals Aubrey Plaza in de onderstaande videobijlage zegt dat ze haar ziel heeft verkocht aan de duivel.
Waarom vertelt Satoshi Kon het verhaal op zo’n omslachtige wijze?
Satoshi Kon wil iets vertellen over de industrie met al haar succes, aantrekkelijkheid en roem en de duisternis die er achter schuilt gaat wat hij niet hardop kan, wil of durft te zeggen. Het gaat hier om jonge naïeve vrouwen die hun droom willen volgen als zangeres of actrice maar ondertussen het risico lopen te worden “klaar gestoomd” als MK- Ultra Beta Seks Kittens via Monarch Programming. Waarom heeft Satoshi Kon dit niet duidelijker in beeld gebracht zoals bijvoorbeeld Jody Foster in The Accused die een deel van het verhaal vertelt via een rechtszaak wat er precies is gebeurd en waar aan bod komt wie er schuld heeft en wie niet? Waarom wil hij het zo mysterieus en complex houden voor de gemiddelde kijker zonder duidelijk een statement te maken over het demonische aspect van MK Ultra? Vanuit artistiek oogpunt zou het antwoord kunnen zijn dat hij de kijker dezelfde angstgevoelens en desoriëntatie wil laten ervaren zoals Mima die ervaart. Echter, doet hij dit zonder duidelijk een statement te willen maken in de film wat er latent gaande is in die industrie mogelijk uit angst voor rancune. En wil hij via een horrorfilm jonge mensen weghouden uit de industrie en is de “positieve noot” van het eindscène onderdeel van de toedekking. Mogelijk hoopt Satoshi Kon hierbij op alerte schrijvers van film analyses die zodoende zijn boodschap toch nog naar buiten kunnen brengen. Het is zeer bewonderenswaardig dat hij een risico neemt om deze “tweede kers” aan het publiek te vertellen. Het heeft er echter alle schijn van dat hij zélf lid is van een bepaalde broederschap gezien sommige handgebaren die hij toont bij een aantal van zijn
portretfoto’ s. Is hij op de hoogte van de MK Ultra programmering omdat dit binnen eigen gelederen plaatsvindt? Lid zijn van een broederschap wil overigens nog niet zeggen dat je per definitie crimineel handelt achter de schermen zoals niet elke katholieke priester zich schuldig maakt aan misbruik (ook al heb je soms het idee van wel). Maar het onderdeel zijn van een broederschap zou kunnen verklaren hoe Satoshi Kon tot die kennis van MK Ultra methode is gekomen. Waarschijnlijker is dat de kennis komt van de schrijver Yoshikazu Takeuchi van het boek Perfect Blue: Complete Metamorphosis.
In hoeverre is de film zélf een formule in uitvoering voor het teweeg brengen van MK Ultra programmering bij de toeschouwer van de film? Het op voorhand uitspreken van wat er gaat gebeuren noemt men ook wel een Magic Spell (betovering) binnen Magica, zoals door bijvoorbeeld de genootschap O.T.O. (Ordo Templi Orientis) wordt beoefend. Een animatiefilm als instrument voor mind control programmering is niet nieuw namelijk de film Fantasia van Walt Disney is hiervan een goed voorbeeld. Meer hierover onder de kop: Cathy O Brien en Cisko Wheeler waarin het boek The Illuminati Formula Used to Create an Undetectable Total Mind Controlled Slave aan bod komt.
Eyes Wide Shut van Stanley Kubrick
Naar mijn idee heeft Stanley Kubrick met de film Eyes Wide Shut (1999) een invloedrijke satanische seks- cultus bloot willen leggen zonder dat direct zo te zeggen tegen de toeschouwer. Hij heeft dit indirect aan het publiek getoond omdat de film verwijst naar een droom aangezien de film is gebaseerd op het boek TraumNovelle (droom novelle) uit 1926 van Arthur Schnitzler. Eveneens maakt hij geen duidelijk statement in de film hierover om zo een zaadje te planten en het bewustzijn te laten groeien bij de toeschouwer. Met de titel vertaald als: Ogen Wijd Gesloten, geeft hij aan dat de satanische seks cultus grote invloed uitoefent in de samenleving op een latente manier: Je ziet ze niet maar ze zijn er wel. Het is duidelijk dat hij er voor kiest om dit te verbergen in de openbaarheid omdat het gewoonweg te gevaarlijk is om een dergelijke broederschap te onthullen. Kubrick had zo zijn eigen methodes om bepaalde betekenissen in zijn films indirect naar buiten te brengen. In zijn oorlogsfilm Full Metal Jacket (1987) zien we een groepje soldaten op de grond zitten tussen de vernietigingen van de stad. Op de achtergrond zien we een brandend torengebouw en de hele compositie van het shot lijkt bijzonder veel op het groepje primitieve apen rondom de monoliet in zijn film 2001: a Space Odyssey (1968). Is dit shot in Full Metal Jacket een symbool van het verval van de oorlogszuchtige mensheid tot de primitieve mindset van de apen? “Geheel niet waar“ aldus Kubrick, die van een filmliefhebber een brief had ontvangen met deze constatering. Ik vraag me af of Kubrick de brief zelf heeft verzonnen met het idee om dit zaadje juist wel bij de filmkijker te planten (bron anekdote: Rob Ager).
Fantasia en MK Ultra
In het boek The Illuminati Formula Used to Create an Undetectable Total Mind Controlled Slave door Cisco Wheeler en Fritz Springmeier (1996) wordt gesproken over Walt Disney’s Fantasia (1940) als gereedschap om Mind Control slaven te maken. Ik wil pertinent hier duidelijk stellen dat het kijken van de film Fantasia in de bioscoop of thuis de toeschouwer niet tot een totale Mind Control slaaf zal maken. Het toepassen van MK Ultra programmering is een langdurig traject waar drugs, trauma en een handler bij komt kijken. Als de film gewoonweg bekeken wordt door een gemiddeld publiek levert dit dus geen enkele schade op. Deze rede gaat ook op voor de film Perfect Blue.
Cisko Wheeler is een slachtoffer van een op trauma gebaseerd mind- control verleden die door overtuigd Christen en publicist Fritz Springmeier is gered uit handen van de Illuminati. Fantasia is geen traditionele cinema film maar bestaat uit acht geanimeerde segmenten van klassieke muziek. We zien de dirigent als schaduwfiguur de muziekstukken tussendoor introduceren. Deze eerste lange tekenfilm van Disney flopte naar mijn idee genadeloos aan de kassa omdat het gewoonweg niet als cinema film tot doel had. Het betreft hier een methode waarbij de proefpersonen (kinderen) op herhaalde wijze gedwongen worden te kijken naar Fantasia onder invloed van bepaalde drugs en zo in de duisternis van hun eigen psyche neerdalen als een spiraal waarbij op gegeven moment de Mind door martelingen als een gebroken spiegel stukvalt. Al deze spiegelstukken zijn te programmeren tot verschillende alter- ego’s zoals bijvoorbeeld een seks- slaaf of als spion. In Perfect Blue zien we hier duidelijk een verwijzing naar in de eindscène waar Rumi doorboord is met een stuk glas van een winkelraam en zichzelf weerspiegeld terugziet in alle gebroken stukken glas.
Volgens een FBI document gebaseerd op Wikileaks worden bepaalde symbolen door pedofielen gebruikt om hun seksuele voorkeur aan te geven. Zo is o.a. een driehoek in een spiraalvorm naar binnen gevouwen de betekenis van “kleine jongens liefhebber” (bron: newyorktimes.com). Oftewel een kind dat volledig bewerkt is door MK Ultra als seks slaaf zoals Cisko Wheeler en Cathy O’ Brien dat waren.
Beta Seks Kittens en het occulte MK Ultra Monarch Programming
In loop der jaren zijn tal van slachtoffers van Satanisch Ritueel Misbruik naar voren gekomen met hun ervaringen waaronder Cathy O’ Brien. Volgens O’ Brien is de kennis rondom het menselijk brein al bekend sinds de Oude Egyptenaren en is het via geheime genootschappen door de eeuwen heen doorgegeven. Ze is een MK Ultra survivor en was onderworpen aan een op trauma gebaseerd Mind Control bestaan. Die eeuwenoude kennis is sowieso in handen geraakt van het netwerk waardoor ze misbruikt is namelijk de Michigan Maffia.
In 1988 is ze door CIA- agent Mark Philips samen met haar dochter bevrijd en is over een periode van ongeveer twee jaar van haar programmering ontdaan als genezing. Zo stelt hij op het Granada Forum ergens begin jaren negentig. Sinds die tijd is Philips naar buiten getreden met zijn publicaties over dit onderwerp van occulte broederschappen als de elite in de samenleving. Op datzelfde Forum vertelt O’ Brien over haar achtergrond hoe ze in het pedofiele netwerk via haar incestueuze vader is terechtgekomen en over haar misbruik onder invloed van MK Ultra Mind Control. Ze is als Mind Control slaaf ingezet als spion maar bovenal als seks -slaaf via de zo genoemde Monarch Beta Seks Kitten programmering. Project Monarch is een onderdeel van het MK Ultra programma. MK staat voor het Duitse Minde Kontrolle - Geest Controle. Monarch (met als symbool een vlinder) is onder te verdelen in Alfa/ Beta/ Delta/ Theta programmering. Beta betekent in dit geval: Een combinatie van Alfa logische programmering en het Beta primitieve bewustzijn van de seks- programmering. Deze programmering verwijdert alle geleerde morele overtuigingen en stimuleert de primitieve seksuele instincten zonder remmingen. Dit programma, meestal voor vrouwen, is om de “ultieme prostitué” te ontwikkelen… een seks- machine. Dit is de meest gebruikte programmering door de misbruikende figuren met de kennis van Project Monarch. Kinderen van personen die hiervan kennis dragen worden na een traject van incest “verkocht” aan het netwerk voor aanvullende Beta programmering om uiteindelijk de bizarre perversiteiten te bevredigen van politici, bankiers, drugs baronnen of wie dan ook met enige waarde voor het netwerk. (bron: Mark Philips/ http://www.outpost-of-freedom.com/).
Cathy O’ Brien noemt hooggeplaatste figuren als (haar) misbruikers in o.a. de politiek zoals de oud- president Ford, de Clintons en de Bush familie. Ook zegt ze dat de elite op de hoogte is van deze oude kennis van het menselijke brein en deze volledig in kaart heeft wat betreft de specifieke functies van de hersendelen en hoe deze te programmeren. Een zogenaamde Mind- Map.
Als voorbeeld wat Monarch Beta Seks Kittens zijn, zien we een aantal korte fragmenten in onderstaande videobijlage van Hollyweird actrice Aubrey Plaza (Wilmington, Delaware- 1984). Ze heeft vermeende pedofiel Joe Biden ontmoet op haar zestiende. Op haar twintigste belandde ze met een TIA (tijdelijke afsluiting van een bloedvat in de hersenen) in het ziekenhuis waarbij ze tegen het ziekenhuis personeel zei dat ze zestien jaar oud was. Waarom ze loog over haar leeftijd weet ze zelf niet maar dat was volgens haar het enige getal wat ze kon uitbrengen. Ongegeneerd en zonder filter verschijnt ze in diverse talk- shows, programma’s en interviews o.a. ter promotie van haar films en lijkt absoluut geen remmingen te hebben. Ze is nogal een Slutty Girl die openlijk bij een tv talk- show uitvoerig met een veel oudere mede kandidaat gaat tongzoenen. Precies de “Dirty Girl” die ze als actrice speelt in de film met Robert de Niro Dirty Grandpa (2016). Hier haalt ze haar slenterige personage Lenore door elkaar met haar eigen persoonlijkheid en vertelt ze dat ze bij het lezen van het script tijdens de audities alleen de rol wilde aannemen van het personage dat seks met de Niro heeft. Plaza stuurde alvorens de opnames van Dirty Grandpa een “sletterige foto van zichzelf in haar personage als Lenore” met de verwensing “happy shooting” tussen de pagina’s van een boek (over Zen Boeddhisme) als gelukwens voor hun toekomstige succesvolle samenwerking aan het filmproject. Voor Aubrey Plaza is Dirty Grandpa “a Love Story”.
Er is vrijwel geen onderscheidt te vinden in haar acteerwerk en haar privé-gedrag. Ook speelt Aubrey Plaza in de horror tv-serie Chucky (2021) wat gebaseerd is op de horrorfilm Child’s play uit 1988. Dit is een film over een pop genaamd Chucky die bezeten is door een demon. Opmerkelijk te noemen is wat ze verteld over haar oom. Hoe hij in de tijd toen de film Child’s Play uitkwam en er Chucky poppen als marketing items verkocht werden en hij deze toonde aan zijn drie-jarige kinderen (de neefjes en nichtjes van Plaza) en dit altijd uit angst “a thing” is gebleven binnen de familie. Ik vraag me af in hoeverre de oom en Plaza’s familie te maken hebben met dubieuze (katholieke) jeugd van haar. Ik noem de oom specifiek omdat Mima in Perfect Blue een gesprek voert per telefoon met haar moeder waar ze vertelt dat ze is gestopt met haar zang carrière als pop- idool. Haar moeder betreurt dat en zegt: “Je oom uit Yamaguchi koopt altijd 20 singeltjes” [van je nieuwe liedjes]. Een vreemde zin die ik nooit heb kunnen plaatsen in het hele verhaal van Perfect Blue maar mogelijk duidt het op betrokkenheid van Mima’s oom bij incest en bij de opstart van haar zang carrière. Grote vraag is in hoeverre Aubrey Plaza van haar vreemd maar soms ook “voor haar natuurlijk” komisch gedrag (sexy curieus Ad Rem) op de hoogte is. Ze is zich niet altijd bewust van haar eigen woorden en weet niet waarom ze op een bepaalde plaats aanwezig is. Letterlijk zegt ze in de talk show tegen David Letterman: “ik weet niet waarom ik hier ben”, iets wat ze voor het publiek probeert te verbergen (te zien in één van de fragmenten in de videobijlage). Ze is opgegroeid op een katholieke nonnenschool en zegt daar zelf openlijk over dat het de grote oorzaak is van haar weirdness. Ook vertelt ze openlijk op een vreemde manier dat ze als ongelukje is geboren toen haar ouder beiden twintig jaar oud waren. Ook zien we in de compilatie hoe Plaza tijdens een interview wordt gevraagd wat haar laatste Google zoekopdracht was. Ze komt met: “ Heb ik stigmata”, iets wat ik pas opmerkte na de analyse over stigmata geschreven te hebben in dit artikel. De grens tussen waarheid en leugen vervalt volledig bij haar en ze zet je als kijker net zoals de film Perfect Blue op het verkeerde been. Zelf zegt ze tijdens haar presentatie van de Independent Film Awards dat ze er is om iedereen zich oncomfortabel te laten voelen. Opmerkelijk is het zeker hoe ze zich over het algemeen presenteert aan de buitenwereld en zegt dat ze een Witch is (beoefenaar van Wicca). Ze lijkt zich werkelijk nergens voor te generen en je krijgt al gauw het idee dat er van jongs af aan met haar psyche is gerommeld via satanisch ritueel misbruik waar ze zelf openlijk de suggestie van wekt (“Ik heb mijn ziel verkocht aan de duivel”). Maar op één of andere manier maakt zíj (of iemand anders in haar geest) van haar gedrag haar sterke kant door gewoon te zijn wie ze is en daar succes mee te hebben en haar weirdness op de koop toe nemend. Ze heeft geen referentiekader waar vele talk show hosts dan weer flink hun “gebruik” van weten te maken. Al met al, Plaza lijkt mij niet de persoon te zijn die ze ooit is geweest.
De Evil Kingburg aan het begin van Perfect Blue heeft wederom toegeslagen in het Netwerk!
VIDEO- Aubrey Plaza’ s adventures in Hollyweird
Reactie schrijven